De heuvels van San Francisco

Ik vergeet nooit meer één van onze eerste reizen naar Amerika. We liepen ergens in LA en we vroegen de weg naar de Farmers Market. Overigens hoefde je niet echt de weg te vragen, een kaart in je handen was genoeg, dan kwamen de mensen vanzelf wel op je af. Anyway, een vrouwtje wees ons de weg en zei: "Yeah.... It's twenty blocks that way". Ik weet niet of je ooit in Amerika bent geweest, maar 20 blokken die kant op is niet net als bij ons in het dorp 20 straatblokken. Mijn reisgenoot en ik ons van geen kwaad bewust dachten dat we het in 20 minuten wel konden redden. Na een klein uurtje lopen vroegen we ons hardop af of we toch niet beter een taxi, uber of bus konden nemen. Ik weet niet precies wat het was, maar onze trots zat denk ik een beetje in de weg. Dus bleven we nog een tijdje doorlopen, toen de blaarvorming zijn intrede deed, krabden we onszelf toch even achter de oren en namen we maar de bus die kant op. We hebben nog een uur in de bus gezeten. What the freak!

Hetzelfde overkwam ons onze tweede reis naar Amerika in de stad San Francisco. Nooit vies van een challenge zouden we wel even van de binnenstad naar de Golden Gate brug lopen. Dit maal wees onze gids naar de heuvelruggen en zei: "It's three hills that way". Natuurlijk hadden we het nog niet afgeleerd en we starten onze reis naar de brug achter de drie heuvels. Ook deze keer waren de "heuvels" geen heuvels, maar steile hoogten omhoog naar... Ik heb van jongs af aan al geleerd om tegen de verdrukking in te gaan. Dus omhoog betekende harder lopen. De heenreis ging nog wel en we kwamen aardig dicht bij de brug. Als we inzoomden op onze camera hadden we toch een mooie foto. Omdat we al een tour de vorige reis achter de rug hadden besloten we om aan de terugreis te beginnen. We hadden er immers al een overheen gereden. We opperden nog om een taxi te pakken en we keken elkaar aan, nah... Dat hebben we gevoeld. De binnenstad is een andere heuvel om te nemen dan de strandkant. My goodness, wat een verstand. Achteraf kan ik er wel om lachen, maar op dat moment voelde ik me de grootste idioot op aarde.

We hadden een boekje mee om te sight seeing, maar bij elke sight die we hadden gezien konden we onze aandacht er niet bijhouden en sjokten we weer door naar de volgende straat. Op een gegeven moment bedachten we een andere tactiek. I'm gonna bring this hill down, bitch. Een straat omhoog, één straat opzij, een straat omhoog, één straat opzij. We liepen en liepen en na een tijdje praatten we ook niet meer en ontstond in mijn binnenste een mantra: "It's een long way to the top if you want to rock and roll". Deze veranderde na een poosje in: "I will survive, yeaaheeey". Ik vroeg me af of mijn reisgenoot ook zoiets in haar hoofd had. In plaats van tegen de verdrukking in, ging zij steeds langzamer. Met een zucht kwam het eruit:"My heart will go on". Een zinkend schip, ik bezeikte het.