Als de schaduwen op ons pad

Er zijn een paar dingen in het leven waar je als je later 'groot' bent met plezier op terug kijkt. Vandaag is onze vader jarig en ik ga daarvoor even terug in mijn herinneringen naar een boswandeling waarin mijn vader en ik een verhaal weefden. Beelden van een klein meisje met twee lange staarten aan vaders hand dringen zich aan me op. Dit verhaal heb ik jaren geleden beschreven in één van mijn dagboeken en wilde ik graag met jullie delen. Va, gefeliciteerd met je verjaardag en ik hoop nog meer van deze herinneringen te maken.

Op een warme zondag lopen er twee figuren door het bos. Als we een kijkje dichterbij nemen zien we dat het een vader en kind zijn. De vader loopt een eindje achter zijn kind en ziet dat het voorwerp van zijn aandacht tegen steentjes trapt. Aanvoelend dat er iets dwarszit begint hij over het weer. Een veilig onderwerp denkt het kind, maar wetend dat het een aanloop naar is speelt ze het spelletje mee. Opeens vraagt ze: “eh va, in het geestelijk leven he, wat zijn dan de steentjes?” De man denkt even na en antwoord dan: “de steentjes zijn je zonden, ze komen gemakkelijk in je schoenen en als je niet op past kunnen ze flink pijn doen.” Even blijft het stil, dan gaat hij verder: “nu kun je twee dingen doen: je kunt stoppen, ze eruit halen en verder genieten van je wandeling of je kunt er mee doorlopen en bij elke stap de pijn voelen”. Het kind voor even tevreden met het antwoord, peinst verder.

Een stukje verderop komen ze voorbij een modderpoel, meteen zegt het kind: “maar va, wat zijn de modderpoelen dan?” De vader begint te grijnzen en weet dat er deze wandeling nog meer van die vragen zullen komen. Hij antwoord: “de modderpoelen zijn de ergernissen in het leven. Ook hierbij heb je twee keuzes: je kunt er doorheen banjeren en niet doorhebben dat de nasleep veel groter is dan je eerst dacht. Je schoenen zijn smerig en moeten weer schoongemaakt worden. Voordat je dan weer verder kunt wandelen ben je een tijd verder. Aan de andere kant kun je de poel van tevoren lokaliseren en er met een grote boog omheen lopen. Dat scheelt je fysiek en mentaal een hoop werk. God geeft je de ogen om de modderpoelen te zien, want ze zijn niet altijd zichtbaar, soms verborgen onder de bladeren die van de boom vallen.”

Omhoog kijkend ziet het kind de bomen en meteen borrelt er weer een vraag omhoog. Kijkend naar haar vader stelt ze de volgende vraag: “eh va, de bomen werpen schaduwen op ons pad, wat betekent dat? De bomen die de schaduw veroorzaken zijn in ons geestelijk leven, afhankelijk van de situatie, degenen die ons het leven moeilijker maken. De ene keer is dat de wereld, de andere keer ons eigen ik, de omgeving of de duivel. Maar nu is het belangrijk dat je door de bomen de zon ziet, al wordt ze geblokkeerd. Want hoewel de bomen de zon tegenhouden nochtans blijft de zon schijnen al zul je haar op sommige plekken niet zien. De weg die je gaat kan beschijnt zijn met zon, maar tegelijkertijd ook met schaduw. Het ene stuk pad zal meer zon op zich hebben dan de andere. Belangrijk is dat je de weg gaat die God je wijst. Misschien zullen er op die weg ook schaduwen bevinden, misschien wel stukken dat het donker is. Maar op die weg zul je altijd weten dat God bij je is, ook als het leven tegenzit. Soms loop je jezelf in de weg en ga je van het pad af; let maar eens op de zijpaden. Negen van de tien keer zit het pad boordenvol met gaten, liggen er takken die van de bomen gewaaid zijn, is er veel meer schaduw en zeul je door de modder. Dit is net zoals op je levenspad, neem je een zijpad omdat je denkt dat dat pad er mooier uit ziet. Toch zul je na verloop van tijd iets missen, de zon, ze schijnt niet meer op je pad en je beseft dat het toch niet allemaal is wat je dacht dat het was. Kijk dan naar boven en let op de zon, ze zal je de weg wijzen en je zo weer op het goede pad brengen.

Wandelend aan vaders hand...

Nog veel belangrijker is dat God je voordat je aan de wandeling begint, je een loopuitrusting geeft. Goede loopschoenen, dicht waardoor er geen steentjes binnenkomen. Een warme jas, voor de wind, regen of kou. Ook geeft hij je de ogen en het verstand om de blokkades op je pad te zien. En als je gelijke tred met Zijn genade houdt, hoef je niet bang te zijn om Hem kwijt te raken. Zolang je blijft lopen op dat pad, al is het doorspekt met schaduwen, blijf je in het licht en schijnt de zon. Al weet je niet waar het pad je brengt, blijf maar lopen op de weg die God je wijst.” Het kind blijft stil en voelt aan dat het waar is wat haar vader zei. Samen maken ze de wandeling af en keren terug naar huis in de gouden gloed van de zon, wetend dat Iemand boven hun heeft meegekeken met de wandeling en het gesprek.

Zoals je misschien wel door hebt ben ik het kind in het verhaal en mijn vader is de man die mij onderwees en dit nog steeds doet. Dezelfde zondag zaten mijn vader en ik in de kerk en de preek ging over de schaduwen op ons pad. De dominee vertolkte bijna precies wat mijn vader die middag had gezegd. Mij is geleerd dat toeval niet bestaat, ik wist toen zeker dat God in de hemel boven had meegekeken en ik voelde Hem bijna glimlachend op ons neerkijken. Mijn vader draaide zich nog even om onder de preek en gaf me al glimlachend een blik die zei: “Hij is heel dichtbij en kijkt mee”.

De volgende zondag regende het en in plaats van wandelen gingen we een rondje rijden. We begonnen onze gedachten uit te wisselen, jij die van jou en ik die van mij. Op een gegeven moment veranderde je toon en werd ik stil. Je vertelde me over de liefde van de Schepper voor jou en andersom en het maakte me jaloers. Wij als kinderen mogen graag de gebrekkigheden in onze ouders benoemen en we komen met verbeteringen en tips op de koop toe. Neem het allemaal maar voor lief, want ik kan me geen betere ouders wensen. Ondanks al mijn gepraat leren jullie mij en leven jullie mij voor hoe ik dit schaduwrijke pad moet bewandelen.