Toen onze eerste geboren werd dacht ik eigenlijk alleen maar: heb ik voor deze 2470 gram zo'n enorme buik gekregen? En ben ik daar nu 30 kg. voor aangekomen? een klein, verfrommeld meisje, met veel moeite ter wereld gekomen. Haar eerste jaren allerlei problemen met maagklepjes en poep problemen en lengte. Kwam ik bij het consultatiebureau weg dan was ze standaard te klein, te dun, te kort en te licht.
Toen ze in de wagen lag vroegen mensen standaard: is het een jongetje? `Ook zeiden ze niet: wat een mooi meisje alleen: wat een bijzonder meisje. Tja, wat moet je daarvan denken? Door het niet goed sluiten van haar maagklepje spuugde ze iedereen eronder die het durfde om haar op te pakken. Alleen schoonmoeder durfde het nog aan, met schort, dat dan wel.
Toen ze 3 was had ze nog amper haar en mensen riepen vertederd: oh, wat een schatje, kan ze al lopen? Op de kleuter tilden ze haar standaard op, net als een pop. Toen ze 5 was had ze overigens haar zelfgemaakte liedje: 'Ik zing over de Heere Jezus, de mensen weten niet van de Heilige Geest maar ik ga ze dat vertellen'.
Ook vroeg ze eens of ze een meisje of een jongen was. Ik zei een meisje en toen zei ze: 'ja, want jongens hebben een grotere plasser en borsthaar'.
Of die keer dat er een hardloper achter haar rende en ze dacht dat hij achter haar aan zat. Je kon apen vangen met haar, echt waar.
Dode lieveheersbeestjes werden verzameld en en liefdevol begraven. Maar steekmuggen moesten dood, want daar was ze bang voor. Typisch.
En nu ze ouder wordt krijgt ze nog dagelijks te horen: wat ben jij klein. Tja, je moet er maar tegen kunnen. Het gevoel hebben dat je je lengte moet compenseren. Aan haar grote mond tegenwoordig ligt het niet, die kan ze wel roeren.
Als je kind ouder wordt, komen er weer andere dingen aan bod. Waar het vroeger ging om een flesje en schone luier, letters leren en leren schrijven, wisseling naar volgende klassen met alle bijzonderheden, gaat het nu om 'wie ben ik', 'ziet iemand mij', 'bij wie hoor ik', 'wat vind ik belangrijk', en ga zo maar door. 14 is een mooie leeftijd maar ook een intense leeftijd, met rollercoasters aan emoties, en ups en downs. Toegroeien naar jonge vrouw, bijzonder mooi om dat te mogen meemaken en soms ook bijzonder frustrerend. Je wilt helpen maar je hulp wordt niet altijd op prijs gesteld. Je wilt het beste maar daar kan zij zomaar anders over denken. Als volwassene kijken naar een puber is lastig. Ons denken is veel anders en hoe we tegen zaken aankijken. En ook wij moeders zijn zeker niet volmaakt. 'Kies je strijd', dat schiet vaak door me heen. Je moet niet elke strijd aan willen gaan, vooral niet met een puber.
Een sterke wil, werkend binnen duidelijke kaders, eerlijk en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Zorgzaam, aandachtig, een redder in nood. Wij hebben niet veel te klagen met haar hoor, tot nu toe gaat het nog goed. Maar weer even teruggaan naar je eigen pubertijd helpt soms om je wat meer in te leven.
Een schoonheid, dat is ze. En dan hebben we het niet zozeer alleen om de buitenkant maar juist ook de binnenkant. Niet volmaakt, o zo kwetsbaar en kostbaar. Houdt het vast moeders, want de tijd glijdt voorbij en ze zijn zo groot.
Kijk morgen eens wat beter naar je dochter of zoon, en bedenk dat ondanks puberfrustratie, ze je gewoon nog heel veel nodig zijn.
Liefs, een ongeduldige maar liefdevolle moeder : -)